ที่พึ่งคนไกล

คงเหลือแค่ความคิดถึง เป็นที่พึ่งสุดท้าย
ในยามที่คนอยู่ใกล ไม่มีข่าวคราว
แค่คิดหัวใจก็ถึง นั่งซึ้งมองฟ้าผืนเก่าวาดภาพเธอบนเมฆขาว ในยามที่เราจากลา
ปลายฝันที่เคยวาดไว้ ยิ่งไปยิ่งไกลเหลือเกิน
ยามที่สองเราห่างเหิน กลัวลืมสัญญา
งานหนักอยากพักชั่วคราว หอบใจเหงาเหงามุ่งหน้า
ลักลอบออกจากเมืองฟ้า กลับบ้านคืนไปหาเธอ
เบอร์ที่พี่เคยโทรถามข่าว
กดกี่คราวสัญญาณหัวใจยังจูนไม่เจอ
เธอวางเครื่องเอาไว้ไกล หรือใครนั่งคุยกับเธอ
อยู่ไกลใจหวั่นเสมอ กลัวเธอเผลอลืมคนลา
คงเหลือแค่ความคิดถึง เป็นที่พึ่งยามท้อ
ระหว่างที่ใจเฝ้ารอ เสียงเธอส่งหา
อยากฟังถ้อยคำหวาน ๆ สื่อสารผ่านเบอร์เจ้ามา
ให้คนที่กอดเข่าล้า ได้ลุกขึ้นสู้อีกครั้ง
เบอร์ที่พี่เคยโทรถามข่าว
กดกี่คราวสัญญาณหัวใจยังจูนไม่เจอ
เธอวางเครื่องเอาไว้ไกล หรือใครนั่งคุยกับเธอ
อยู่ไกลใจหวั่นเสมอ กลัวเธอเผลอลืมคนลา
คงเหลือแค่ความคิดถึง เป็นที่พึ่งยามท้อ
ระหว่างที่ใจเฝ้ารอ เสียงเธอส่งหา
อยากฟังถ้อยคำหวาน ๆ สื่อสารผ่านเบอร์เจ้ามา
ให้คนที่กอดเข่าล้า ได้ลุกขึ้นสู้อีกครั้ง