Ik hadde nen vriend in Noord-Canada

Ik zeg ne vriend, ‘t was een broere, een vader

In ‘t land van d’ indianen, Alberta

Roger Vandersteene was daar pater

Kinders zit stille en hort naar mijn lied

Ik vertel u d’ historie van Steentje

Ie had vrouwe noch kinders en geld ook al niet

Zelfs nie kloek van posture, ‘t was een kleintje

Maar ie had in zijn herte een groot gedacht

Ik ga d’ indianen van Jezus leren

Maar dat was ver boven Steentje zijn macht

Geen één die hem wilde bekeren

Daar stond zijn barakke bie de rivier

En ie moeste vissen en jagen

En barre winters zonder eten of vier

Ie schreef in zijn brief ‘ik mag nie klagen’

Ie smoorde zijn pupe en luisterde goed

Naar d’ oeroude indianeverhalen

Van de grote geest die ‘t al leven doet

En van de dood die ons komt halen

De rivier is ne levenslangen tocht

En iederen kronkel doe groeien

Maakt da je gereed zijt bie de laatsten bocht

Om de grote zee op te roeien

En ze gingen op jacht, anders ga je daar dood

Voor dagen met honden en sleden

Want ‘t vel van den beer is warm en groot

En zijn vet en zijn vlees goed om ‘t eten

Ie schreef op hunder tale woord voor woord

En al hun wondere gedachten

Van bergen en bossen had ie toeren gehoord

En den hemel die we meugen verwachten

En Steentje wierd opperhoofd Cree-indiaan

‘Aima Weno’ met de geest kon ie spreken

Ie had ook den totem voor zijn tente staan

Want dat is daar ‘t heilige teken

Van de Buffalokopheuvels tot in Wabasca

Met de kariboebergen in de verte

En rond ‘t grote meer van Atabasca

Noemden ze hem kleine man met ‘t groot herte

Maar nu ist ie weg voor zijne laatsten tocht

Met zijn kano de zee opgevaren

Ie was gereed bie de laatsten bocht

En ie zei: Je moe mie hier begraven

Ik vertel het mijn kinders met mijn simpel lied

D’ historie van Roger Vandersteene

Ie had vrouwe noch kinders en geld ook al niet

Ie is dood bie d’ indianen, heel allene