Som fagre blomen ydder

og veks på grornæm grunn

og opp mot soli brydder

i tidleg morgonstund,

men før enn dagens endest,

vert hastig slegen av,

så mannelivet vendes,

me hastar mot vår grav.

Sjå, slottekaren svinger

sin ljå på vollen der,

og blom og rose-ringar

til liks med strået slær.

Nett såleis døden valdar,

han ingen skilnad gjer

på venleik eller alder,

oss alle ned han slår.

Instr.

Allt eins og blomstrid eina

up veks ao sljettri grund

fagurt med friovgun reina

first um dags morgonstund

ao snøggu øygabragdi

av skårid verdur fljått.

Lit og blød nidur lagdi

lif mannlegt entar skjått.