วันใดลมโชย คิดถึงนิดหน่อย

วันใดเมฆลอย คิดถึงเล็กน้อย

ในเวลาที่เจอกับความปวดร้าว

จากโลกที่เราไว้ใจ

ยังมีรอยยิ้มเธอที่คอยปลอบโยน

ได้โปรดรับรู้ยามใบไม้ได้ปลิวไปผ่านเธอนั้น

จะมีความห่วงใยจากฉัน

ได้โปรดรับรู้ยามที่ฝนยังคงพรำ

เพียงแค่ยื่นมือไปสัมผัส

จะรับรู้ ความรู้สึกของฉัน

เสียงเธอเบา ๆ ยังดังในใจ

แววตาประกาย ไม่มีวันจางหาย

กี่ดวงดาวถึงจะสื่อแทนความหมาย

ได้เท่าความงามข้างใน

ตื่นจากความฝัน มีเธออยู่จริง ๆ

ได้โปรดรับรู้ยามใบไม้ได้ปลิวไปผ่านเธอนั้น

จะมีความห่วงใยจากฉัน

ได้โปรดรับรู้ยามที่ฝนยังคงพรำ

เพียงแค่ยื่นมือไปสัมผัส

จะรับรู้

ไม่เคยคาดคิดว่าชีวิตจะมีวันเจอกับแสง

ส่องนำทางเดินได้อีกครั้ง

จะเก็บท้องฟ้าช่วงเวลาที่เจอกัน

เผื่อวันไหนเราต้องเหินห่าง

จะรับรู้ความรู้สึกของฉัน

มันเล็กน้อยเท่าจักรวาล

จะน้อยนิดไปตลอดกาล

วันใดหมดกำลัง คิดถึงกันสักคราว

วันใดต้องลากัน จะคิดถึงกันหรือเปล่า