این منم انسان خاکی ، بی فروغ و غمگنانه

بشنو اوای دلم را ، ای تو نور جاودانه

ای پناه آخرینم ، درهجوم بی پناهیمن به دوش خسته دارم ، بار سنگین گناهی

از درون چاه وحشت ، می کشم فریاد حسرت

مانده ام سردرگریبان ، من به منزلگاه حیرت

پشت این دیوار ظلمت ، از سیاهی در هراسم

ای فروغ جاودانه من سراپا التماسم

این منم انسان خاکی ، بی فروغ و غمگنانه

بشنو آوای دلم را ، ای تونور جاودانه

شوق وصف تو دمیده ، در سراپای وجودم

خوش ترم اینجا بسوزد ، پیش پایت تاروپودم

من اگر پابند خاکم ، ازتو می جویم رهایی

بشنو آوای دلم را ، پای دیوار جدایی

درحجاب کاردنیا ، گربمانم تا بمیرم

روزی آخر درپناهت ، زندگی ازسر بگیرم