แปลกเหลือเกินที่ใจคนเรา

เฝ้าแต่คิดถึงคนที่ทำร้าย

หยดน้ำตาที่เคยบรรเทาร้องเท่าไรก็ยังคงไม่หาย

ว่ายวนอยู่ในคงคา

ที่ไหลรินออกจากสองตา

แม้ร้องเท่าไรเธอคงไม่กลับมา

เธอเดินไปไกลจนสุดสายตา

ก็ยังรอเธอคืนมาอยู่แม้นานเท่าไรก็ไม่รู้

เธอจากไปไกลและไม่ย้อนมา

รักในใจยังคงคาอยู่ลบเลือนเท่าไรก็ยิ่งรู้

ว่ายังมีเพียงเรื่องของเธอกับฉันไม่เคยลืมเลย

อยากให้เจอเรื่องราวดี ๆ

แม้วันนี้ข้างเธอไม่มีฉัน

ต่อให้เรานั้นลาไปไกล

เธออยากเจอเมื่อไรแค่หลับฝัน

แค่ได้มองจากตรงนี้

ก็ยินดีที่เห็นเธอเติบโต

ถึงแม้ฉันเองไม่ได้อยู่ตรงนั้น

เธอเดินไปไกลจนสุดสายตา

ก็ยังรอเธอคืนมาอยู่แม้นานเท่าไรก็ไม่รู้

เธอจากไปไกลและไม่ย้อนมา

รักในใจยังคงคาอยู่ลบเลือนเท่าไรก็ยิ่งรู้

ว่ายังมีเพียงเรื่องของเธอกับฉันไม่เคยลืมเลย

เธอเดินไปไกลจนสุดสายตา (ปล่อยน้ำตาให้มันได้ไหล)

ก็ยังรอเธอคืนมาอยู่แม้นานเท่าไรก็ไม่รู้ (จากพื้นดินจนรินรดใจ)

เธอจากไปไกลและไม่ย้อนมา (ปล่อยน้ำตาให้มันได้ไหล)

รักในใจยังคงคาอยู่ลบเลือนเท่าไรก็ยิ่งรู้ (จากพื้นดินจนรินรดใจ)

เธอเดินไปไกล (ปล่อยน้ำตาให้มันได้ไหล)

จากพื้นดินจนรินรดใจ

เธอเดินไปไกล (ปล่อยน้ำตาให้มันได้ไหล)

จากพื้นดินจนรินรดใจ

และคงมีเพียงเรื่องของเธอกับฉัน

ไม่เคยลืมเธอ