ออกเดินจากบ้านสู่เมืองฟ้า

สู่เมืองเทวาเมืองบางกอก

เดินทางเดียวดายจากบ้านนอกมาเล่ามาเรียนมาศึกษา

เจอะคนทั้งแบบนี้แบบนั้น

เจอะทั้งแมงวันทั้งจิ้งจอก

เจอะทั้งคนดีคนกลับกลอก

คนหวังปอกลอกมีมากมาย

ตั้งใจร่ำเรียนทุกค่ำเช้า

ถึงหนักถึงเบาไม่ร้องบอก

อยู่ไปวัน ๆ เหมือนมีปลอก

ลากคอให้เดินตามทาง

ชี้ให้ฉันเดินไปทางไหน

จะเร่งรีบไปตามคุณบอก

หัวใจเฉื่อยชาแต่ช้ำชอก

แตกหักยับเยินป่นปี้

ชี้ให้ฉันเขียนฉันรีบเขียน

ชี้ให้ฉันเรียนให้ฉันสอบ

แข่งขันกันไปหลายรอบ

เหมือนเลือกเอาหมาพันธุ์ดี

ทำเพื่อหนทางที่วาดหวัง

รีดเค้นพลังพุ่งพวยออก

ก็ตามประสาคนจนตรอก

หวังงานทำเงินเลี้ยงครอบครัว

จวบจนฉันจบการศึกษา

รับใบปริญญาที่ฉันชอบ

สุขใจแค่ไหนไม่ต้องบอก

ยิ้มพลางเดินพลางสบายดี

รีบเดินย่ำต๊อกหางาน

ความสดชื่นบานที่เคยมี

เริ่มหดเริ่มหายลงทุกที

ไม่มีไม่มีไม่มีงาน

รับคน 15 คนทำงาน

เด็กฝากเด็กท่านเอาหนึ่งโหล

ที่เหลือหมื่นพันร้องไห้โฮ

ระบบทางแก้ไม่มี

หลายที่หลายแห่งคนทำงาน

เช้าชามเย็นชาม 2 ขั้นปี

แต่คนขยันทำงานดี

ไม่มีไม่มีไม่มองมา

ยังงี้เมื่อไหร่บ้านเมืองไทย

เจริญก้าวไปทัดเทียมกัน

นานาประเทศดังคำขวัญ

ที่เขียนเอาไว้สวยดี

อุตส่าห์ร่ำเรียนมาแทบตาย

แต่ผลสุดท้ายต้องตกงาน

หมดเงินหมดแรงอยู่ตั้งนาน

วิมานมาพังไร้ชิ้นดี

แม่จ๋าลูกกลับมาแนบเนาว์

กลับสู่บ้านเราด้วยช้ำชอก

ทุ่มเทกายใจให้บ้านนอก

หลังถูกจับขังหลายปี

แม่จ๋าลูกกลับมาแนบเนาว์

กลับสู่บ้านเราด้วยช้ำชอก

ทุ่มเทกายใจให้บ้านนอก

หลังถูกจับขังหลายปี