หวีดหวิวลมพัดไกวในหัวใจเหน็บหนาว

ลมพัดไปคิดถึงใครที่ห่างกัน

ผ่านวันเดือนเคลื่อนคล้อยไม่เลื่อนลอยสัมพันธ์

เธอกับฉันไม่เปลี่ยนผันแปรหัวใจ

ในคืนหนาวข้างกองไฟ

ในหัวใจทอดถอน

การสัญจรพึ่งแรมรอนตอนต้นทาง

เก็บกรวดดินเป็นหมื่นแสน

จักรอนแรมตามรายทาง

ก่อประสานเป็นรักให้ผองคน

หวังจะหลุดพ้นจากโคลนตมที่หมักหมม

วัตถุนิยมขีดคั่นกั้นรักเรา

เป็นเพียงความฝันในคืนวันอันเหน็บหนาว

เพราะสองเราต่างปวดร้าวพอกัน

น้ำค้างหล่นพร่างพรมรินรดลงซึมซาบใจ

ให้อ่อนไหวแกว่งไกวดังสายลม

ถึงห่างกายใจผูกพันเกาะเกี่ยวกันด้วยสายใย

ถึงอ่อนไหวแต่สายใยไม่ขาดลง

ลมจงช่วยพัดพารักไปให้ถึงเธอ

มั่นเสมอจะรักเธอจนโลกสลาย

เราจะเกี่ยวก้อยแล้วล่องลอยไปแสนไกล

ถึงจุดหมายครองรักกันบนดวงดาว′